ყვითელი ფოთლები კი ისეა დამბალი, კი არ შრიალებს ფეხის დადგმისას, თითქოს თავზე ხელის გადასმასავითაა - თვალთ გებინდება და თანაც, სად თავი და სად ფეხები, მაგრამ გაყინული ფეხებიც გილღვება. მხრებაწურული მიუყვები ფილაქნებს ჩაყოლილ წითელ ხაზს, საწყლადმხრებაწურული კი არა, თითქოს რაღაც საამურს ნეტარებ. გეჩვენება, ფილაქნის წითელი ხაზი კი არა, შენი ფიქრია თითქოს, აბდაუბდა, თან რომ არაფერს ეხება და თანაც ყველაფერს. შენ აბდაუბდა აბურდული გეგონა, მაგრამ, ნახე, როგორ სწორი ყოფილა თურმე.ცოტაც და შენი საყვარელი ყვითელი ხეა, უფრო სწორედ, ყვითელყოფილი. ახლა ერთადერთი გაძარცული ხე....ჯერჯერობით. უყურებ და არ შეგიძლია გული გეტკინოს, ისე გიხარია, შენს სულს რომ ვერ ხდიან საბურველს შემოდგომები ...თუმცა... გულის ჩხვლეტა, რასაც ახლა გრძნობ, გაზაფხულის ყველა გახსენებას ახლავს თან. სამართლიანად შენიშნავ, მარტოსულა გაზაფხულებიც ხომ ვერ ახერხებენ შენს აფერადებას, სამაგიეროდ... აი, ეს ხე კი ხასხასებდა გაზაფხულზე (ალბათ, თორემ შენ არ შეგიმჩნევია საერთო სიმწვანეში)...
რა შვებაა ზოგჯერ, მძიმე პარკი რომ ჩაგიჭრის ხელს და ფიქრებიდან გამოგარკვევს! ხელის შენაცვლებისას ისე ახტიხარ უსიცოცხლო ტროტუარზე, თითქოს საძოვარზე პირველად გამოსული ციკანი იყო. ეზოშიც ისევ შენი მუსიკა ჟღერს: უკანასკნელი თავგანწირვით წყდებიან სახურავებს მომსხო წვეთები. თითის წვერებზე იწევი და შენი სხეული თუ არა, შენ ნამდვილად ცეკვავ აღტაცებით...
26 ოქტომბერი. 2014 წლი.
No comments:
Post a Comment