და გვირილები მაინც რატომ იყო ამდენი???
ველზე, მთებზე და...მთები, მთები, შეხე რამდენი!
სითბო, სითბო და კიდევ სითბო, ყველა თვალიდან,
ყველაფერს დათმობ, ისე არ გსურს, წასვლა რაჭიდან.
ან ტყე რად ღირდა, შებურული, ვიწრო ბილიკით,
გიჯი რიონი, ამღვრეული ძველი ფიქრივით!
თავქვე დაშვება მორიგი მთის მწვანე ფერდიდადნ
ბევრად ლამაზი მოჩანს უფრო თურმე ცხენიდან.
და პატარა ქვა გულის ფორმის, ხიდთან ნასროლი,
შენ ვერ ელევი ქვას და შენს ფიქრს, ქვას თან გაყოლილს.
მერე სურვილი, რომ რიონის ტალღა გიცავდეს
და რომ ერთგული დარჩე მისი კუბოს ფიცრამდე.
დღისით მწველი მზე, როგორც გრძნობა, გრძნობა ველური,
ჭექა-ქუხილი არ გაძინებს გადარეული.
ან რა დროს ძილი, როდესაც ხარ მთვრალი ხვანჭკარით!
ძარღვიდან ძარღვში, გრძნობ, თუ სისხლი როგორ გადადის.
კლდის პირას წოლა, ირგვლივ ბზები, მიწის სურნელი,
არაფერი გსურს ამის გარდა, ისე დუნდები,
თან სიოც ისე ნაზად გკოცნის ყელზე, ყურის ძირს,
წლებსაც კი დათმობ რამდენიმე ასეთ წუთისთვის.
მხოლოდ ახლა გრძნობ მარტოობას მთელი სიმძაფრით,
ცრემლის ფიალა კი აივსო უკვე პირამდის
და დაიღვრება რაჭად ყოფნის ბოლო საღამოს
და რა დაგილევს განშორებულს ფიქრს და სადარდოს.
ისევდაისევ ნაქერალა, მწვანე შაორი,
თეთრ ნისლში რჩება, გემალება გრძნობააყოლილს.
მთებით მკითხაობ, ითვლი, როგორ ფურცლებს გვირილის,
"მოვალ! არ მოვალ" - დაბრუნების ბედს წყვეტ ღიმილით.
და უცებ სევდა... ამ თამაშის ბოლო გაშინებს,
გაურბი პასუხს და მთებს მაინც თვალს ვერ აცილიბ...
..................
და გვირილები მაინც რატომ იყო ამდენი...
2011
No comments:
Post a Comment