დალაგებამდე სახლი უნდა აწეწო, უკიდურესად, ყველა ნივთის
გადმოლაგებამდე თუ გადმოყრამდე. მხოლოდ ამის მერე შეიძლება იდეალური წესრიგის დამყარება.
დალაგების მცდელობა ისე, რომ ნაკლებად აურიო, ზედაპირულ, მოჩვენებით წესრიგს გვაძლევს,
რომლის მიღმა უამრავი მტვრის ბუსუსი იმალება. ასეა ცხოვრებაც. ადამიანები, რომლებიც
მოსვლისთანავე იწყებენ შენი ცხოვრების დალაგებას, უეცრად ცვლიან მას, მერე მიდიან და
ტოვებენ აწეწილ ფიქრებს, აფორიაქებულ სულს და აბობოქრებულ განცდებს. მაგრამ მოვა ადამიანი,
რომელიც ასევე ორიოდე ან მეტი ხელის მოსმით აყრის ყველაფერს, ერთხანს შეშფოთდება ამ
აურზაურით და დაიწყებს დალაგებას, ნელა, მონდომებით და მომავალ წესრიგზე მიპყობილი
თვალებით და გულით. პროცესი იწელება, გეომეტრიული პროგრესიით იზრდება თითო შედეგზე
დახარჯული დრო, პატარა ლაქების მოშორებას ხომ მეტი ძალისხმევა სჭირდება! და ამ დროს
უკვე ჩნდება რაღაც სიმშვიდის მაგვარი, შედარებით უფრო ფორიაქა განცდა, რომელიც ტოლფასია
წესრიგის. თითქოს ეს კიდეც მეტად მოგწონს, ვიდრე საბოლოო მიზანი. და რჩება ის! დიასახლისი
არასოდეს ტოვებს თავის სახლს!
არ დაგავიწყდეს, რომ სახლს ერთი დიასახლისი კმარა! არ
სცალია? არ შეუძლია ახლა? იქნებ ავადაა? იქნებ თავად სჭირდება მიხედვა? შეეშვით, იყოს
აურზაური, მოიკიდოს აბლაბუდა! სხვები მხოლოდ მალავენ იმას, რაც მოსაშორებელია, ზედმეტია!
და კიდევ, ერთხელ დამყარებულ წესრიგს გაფრთხილება უნდა,
თუმცა როგორ მიუხურავ კარს სტუმარს, შემოუშვი, გაათბე, დააპურე, გაატანე კიდეც. დიასახლისი
მობრუნდება და დაიწყებს ნაფეხურების წმენდას. ისევ იტრიალებს სისუფთავის სუნი. ეგ კია,
უმეტესად სხვაგან ღრეობა ჯობია მაინც. წადი, მოილხინე, ზომაზე მეტიც. მერე დაბრუნდი
სახლში, ჩამოიფერთხე მტვერი და შეხსენი კარი, მიენდე შენეულ ბალიშს და დილით გაიღვიძე
კიდევ უფრო შენ.
ყველა სახლს სჭირება დიასახლისი და სახლს ერთი დიასახლისი კმარა!
